The Ballads of Gravity

ഏതെങ്കിലുമൊരു school of thought ഫോളോ ചെയ്തു എഴുതിയ ഒന്നല്ല ഇത്. ഇതിനൊരു അടുക്കും ചിട്ടയും ഇല്ലമായിരിക്കാം. ഉസ്താദ്‌ ഹോട്ടല്‍ എന്ന സിനിമ എന്നെ വ്യക്തിപരമായി ഏറെ സ്വാധീനിച്ച ഒരു സിനിമയാണ്. ഇതൊരു നിരൂപണമല്ല. പ്രണയം, അതിനു കാര്യകാരണങ്ങള്‍ ഇല്ല. കടലിനു കരയോടും, രാത്രിക്കു പകലിനോടും, ആണിനു പെണ്ണിനോടും, ആകാശത്തിനു ഭൂമിയോടും, ഉണ്മക്കു ഇല്ല്യായിമ്മയോടും, മൌനത്തിനു സംഗീതത്തോടും, അങ്ങനെ അതു സകല ജീവജാലങ്ങളിലും അതു കുടികൊള്ളുന്നു. ആദിയില്‍ ‘അതിനു’ടായ പ്രണയമായിരിക്കാം ഇന്നത്തെ ഈ സര്‍വ്വ പ്രപഞ്ചവും ഈ രൂപത്തിലായത്. ശൂന്യതയുടെ പ്രണയം. ഇതൊന്നുമല്ല ഞാന്‍ എഴുതാന്‍പോകുന്നത്. ഉസ്താദ്‌ ഹോട്ടല്‍ ഇന്നു ഞാന്‍ രണ്ടുതവണ കണ്ടു, ആഴ്ചയില്‍ ഞാന്‍ ഈ സിനിമ ഒരുതവണയെങ്കിലും കണ്ടിരിക്കും. ഇതിനുമാത്രം ഈ സിനിമയില്‍ എന്താണുള്ളതെന്നു ചോദിച്ചാല്‍, ഇതിലെന്തോ ഒരു ഒന്നുണ്ട്. ഞാനിതുവരയും ഒരു മലയാള സിനിമയിലും കാണാത്ത, പറയാത്ത ഒരു പ്രണയം. അതു കാലത്തിനും, സമയത്തിനും, സ്ഥലത്തിനും അപ്പുറത്തേക്ക് നമ്മെ എത്തിക്കുന്നു. സിനിമയിലെ സംഗീതം എല്ലാത്തിനുമുപരി ഈ പ്രണയത്തിനു മുകളില്‍ തത്തി കളിക്കുന്നു. ഉസ്താദ്‌ ഹോട്ടല്‍ സിനിമയിലെ

"You’ve so distracted me, your absence fans my love. Don’t ask how. Then you come near. “Do not . . .” I say, and “Do not . . . ,” you answer. Don’t ask why this delights me." - Rumi

she's beautiful without knowing it. and possesses charm that she's not even aware of. she's like a trap set by nature- a sweet perfumed rose whose  petals cupid lurks in ambush. anyone who has seen her smile has known perfection. she instills grace in every common thing and divinity in every careless gesture. Venus in her shell was never so lovely, and Diana in the forest never so graceful  as the girl who  has her birthday today!

Hell, what art thou wield? divinity and glory of thy magnificent fire taketh me on the wings of the golden Falcon, thy fire miniate the glory of heaven, Hell, thou art shall be praised! who made your face burnt? heaven taketh the advantages of thy silence, what made you silent? how can you be so, my sweet angel? rise, wake up, for they’ve been enjoying on your expense!