The Ballads of Gravity

പടിഞ്ഞാറന്‍ ചക്രവാളത്തില്‍ ഒരു നത്തോലി സ്രാവിനു ചൂണ്ടയിടുന്നു. കോള കലക്കിയ കാട്ടരുവികളില്‍ ചത്തു പൊങ്ങിയ പിലോപ്പികള്‍ക്കുവേണ്ടി കോര്‍പ്പറേറ്റുകള്‍ ഒപ്പീസുപാടുന്നു . മഴവില്ലിലെ നിറങ്ങള്‍ക്ക് ചാരം ഗോചരം ,  മുതലക്കണ്ണീരില്‍ സര്‍ഫിംഗ് നടത്തുന്ന സ്നേഹവും പ്രണയവും ബന്ധങ്ങളും ;  അമ്ലമായി പെയ്യുന്ന മഴയില്‍ കാര്‍ബണ്‍ സിന്തെറ്റിക്കില്‍ നെയ്തൊരു കുടയുമായി പറഞ്ഞുകേട്ട ഏതോ ഒരു മിത്തിനെ മനസ്സില്‍ പ്രണയിച്ച് അവളുടെ കാല്‍പാദങ്ങള്‍ പതിഞ്ഞ മണലില്‍ നോക്കി നെടുവീര്‍പ്പിടവേ ഒരു ബബിള്‍ഗം അവന്റെ ചുണ്ടില്‍ വീര്‍ത്തു പൊട്ടി. അതാ അങ്ങ് ചക്രവാളസീമയില്‍ ആദിത്യന്‍ സര്‍വ്വവും സാക്ഷിയാക്കി തന്‍റെ ഉപാസനയെ കടലില്‍ മുക്കുന്നു. അതിന്‍റെ തീരങ്ങളില്‍ ഒരു യുവതയും ബോട്ടിലില്‍ നിറച്ച രസത്തെ പൊട്ടിക്കുന്നു. ചിയേര്‍സ്! നിനക്കും എനിക്കും, പിന്നെ ഈ ഭൂമിക്കും!

റൂത്ത് , നീയെനിക്കു അക്കൽദാമയിലെ പൂക്കളായിരുന്നോ തന്നത് ? അവക്കിപ്പോഴും ചോരയുടെ ഗന്ധമാണ് . ലെബനോനിലെ പൈന്‍ മരങ്ങള്‍ പൂക്കുന്നതും , ഒലിവ്ചില്ലകള്‍ പാടുന്നതും നീ കണ്ടു . ഗാഗുല്‍ത്തായിലെ അരുവിയില്‍നിന്നു നീ ദാഹവും തീര്‍ത്തു , ആദിപാപങ്ങളുടെ നിറങ്ങളാണ് അവിടുത്തെ പൂക്കള്‍ക്ക് . അവയെ കാതോടടുപ്പിച്ചാല്‍ കേള്‍ക്കാം അന്ത്യവിധിയുടെ കാതടപ്പിക്കുന്ന കാഹളനാദം .

I'm a bourgeois bohemian, Unattached and careless. But I know steps,   Sometimes I take the path less traveled   And get really fucked up! But I don't really care. I won't shed a tear for you, you die when you are up to, We meet and part when it's up to, I read Gita. I see the tide up in the sky, Fire in the air, blood in the river; I stay calm. P.S.: i just don't find a way to get rid of you. 

Dibble dibble dopp dopp, Drizzly dribs dribbled, Dazing drops dazzled dreams, Days dawned dewdrops, Dusked dreams drummed distantly! Dreaming drops dripped dazing days, Dreams, dreams, dreams! Delectable deviants danced deliciously, Dreams doomed demons, Dens delivered deviants, Difference dropped differance, dusk drummed dawn!

പൈന്‍ മരങ്ങള്‍ക്കുമുകളില്‍ പൂര്‍ണ്ണചന്ദ്രന്‍, അവനെ പ്രണയിക്കുന്ന നിള,  രതിയുടെ ഉത്തുംഗപതത്തില്‍ അമ്രുതകരന്‍റെ കരാളഗസ്തത്തില്‍ നിന്നും വഴുതിവീണ്  തളര്‍ന്നുറങ്ങുന്ന അബ്ധി! അവളുടെ തീരങ്ങളില്‍ ഞാനും,  ഓളങ്ങളില്‍ അലതല്ലി, ഓം ശാന്തി ഓം ||

  I wish if I could break my heart lest it may bleed at least.  You are my chaos.  And you bear the traces and dust of it, you are happening to me  from the multitudes.  You have your burden, a yoke on your shoulder,  I shall set you free when I die,  but i am eternal!

Within the corridors of my mind, structural apartheid and nuanced radicalism intertwine, birthing the offspring of insatiable and undeniable desires of the flesh. You cannot evade my gaze, for I have evolved into an indomitable force capable of seizing your thoughts and channeling energy from the divine. What I penned years ago now unfolds in my life, as every writer becomes a prophet unto themselves. Yet, what I comprehend about myself is but a fraction of what remains shrouded in mystery. Striving for impeccable taste and discernment often transforms me into a caricature of narcissism and anarchy. My social constraints render me a frustrated child yearning for nourishment, while my silence echoes loudly, prompting contemplation on the temporal and spatial dimensions of the Holy Cross.

അസ്ഥി മരവിക്കുന്ന തണുപ്പിലും , രക്തം ബാഷ്പമാകുന്ന ചൂടിലും , ഭ്രാന്ത്‌ ബുദ്ധിയെ മദിക്കുന്ന നേരത്തും എനിക്ക് നിന്നോട് പ്രണയം മാത്രമേയുള്ളൂ.  അവസ്ഥയുടെ എല്ലാ  ഭാവത്തിലും എനിക്ക് പ്രണയം നീയാണ്.  കടലും , തിരയും , കരയും , മലയും , കാറ്റും , മഴയും , അങ്ങനെ  സര്‍വ്വ പ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെ എല്ലാ മൂര്‍ത്ത ഭാവങ്ങളിലും ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു. ശരീരത്തില്‍ നിന്നും ചേതനയറ്റുന്ന നേരത്തും ,  പ്രാണന്‍ ത്രികാലങ്ങളില്‍ അമൂര്‍ത്തമായതിനെ പ്രണയിക്കുമ്പോഴും , എനിക്ക് പ്രണയം നീയാണ്. കാലം തന്‍റെ ഗര്‍ഭത്തില്‍ മറക്കുന്നതും , ബുദ്ധിക്കു അപ്രാപ്യമായ പ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെ നിഗൂഡതകളില്‍ പ്രണവബീജം എന്‍റെ പ്രാണനെ ഗ്രസിക്കുമ്പോഴും , എനിക്ക് പ്രണയം നീയാണ്. കാലം മൂന്നിലും , പ്രാണന്‍റെ ഏതവസ്ഥയിലും , ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു.

I don't want to  repeat the story. It has taken me somewhere I never imagined ever in my constructive paradigms. Believe me, I know what is next.

I’m in a constant war with something that possesses you. I am a warrior, I have won many and lost some.  You have become the worst distraction of my life. Consuming my age, life and everything I possess, you have grown into a mighty imperishable being.  I have to stop this eternal chaos of my mind which is entrapped in your spell. You have bewitched me. Who are you really? I am a stranger to you, of course, I am. But , how did you happen to me? I still wonder! I don't know, I can't write you now. Your silence makes you stronger (but, still I am your architect).  "If I loved you less, I might be able to talk about it (you) more." 

Did I forget my face? The sounds of my thoughts, Silence of my words, And the aimlessness of my life Weave the fabrics for a coat I wear. I see the mirror, but the mirror only; I see and see again and again, All in vain, it has lost its blessing to mirror me! Blessing! It! No, now I can see, I see nothing now; the air is dead Four walls of my room start to hate me, Even i begin to hate my silence, I can't find my face, recognize my voice. I'm beginning to loose, letting go myself, I don't know where, but I'm letting myself go .. Let me go. I have become a total stranger to myself, Let me go now. Sleep well dear, Tomorrow shall not be kind! Sleep well.

#Void is infinite and omnipresent. We are the packing and scatterings within the void, where the reality is produced as a sensory centripetal impulse establishing the  trajectory of graphical, olfactory modality, thought and sensual representation in us by the different packing and scattering of atom in the void that compose the object.  #We are the composed molecular structure of atoms shaped and patterned into a unique style; we are replicas and continuation. The original is still in the void. However, the original is fictional. #Thought is a nuclear reaction, a process in which either two nuclei or a nucleus of an atom with a subatomic particle like a proton, neutron, or high energy charge from outside the atom, collide and produce a new elements. It is an endless process of energy creation and the charge of this energy is highly transferable to other atoms existing outside the particular structure of atomic design. The thought travels through a channel of language. 

സര്‍വ്വ പ്രപഞ്ചത്തെയും നിന്നിലേക്കാക്കി; ഉള്ളില്‍ എരിയുന്ന കനലിനെ തീയാക്കി,   കാറ്റും മഴയുമാക്കി, കാലച്ചക്രങ്ങളുടെ നിയമങ്ങള്‍ക്കും , ചക്രവാളങ്ങള്‍ക്കുമപ്പുറെ, ആദിയും മധ്യാന്ധവും ഇല്ലാത്തിടത്തുനിന്നു,  നിന്നെ ഞാന്‍ പ്രണയിക്കട്ടെ! പെയ്യാത്ത മഞ്ഞിനേയും, മഴയും; വീശാത്ത കാറ്റിനെയും,  കാണാത്ത സ്വപ്നത്തേയും പ്രണയിക്കുമ്പോള്‍; മഴയും മഴവില്ലും , തിരയും കരയും  പ്രണയിക്കുമ്പോള്‍ , നിന്‍റെ മൌനം അനശ്വരതയുടെ കാവ്യമാക്കുമ്പോള്‍, നീ അറിയാതെ നിന്നെ ഞാന്‍ പ്രണയിക്കട്ടെ; അതിലൊരു സുഖമുണ്ട്, പെയ്യാത്ത മഴയില്‍ നനയുന്ന ഒരു സുഖം.

My name is Stephen Dedalus. There’s no philosophical, spiritual or practical reason why I’m given this name. I am a hawk within myself. A hawk captive in the body of a human. My wings are incredibly magnificent and powerful that even in the violent and unpredictable uproars of heavens I will not be lost. The mighty spotlessness of firmament never weighs my heart to the monstrous gravity. Gravity! What a great phenomenon! I fall in love with it. It attributes meanings to objects, shapes you and me, and makes us feel life, love and lust. Gravity makes time and space possible. The pataphysical absence of gravity is the presence of incredible atomic fragmentation of energy into uncountable atoms of existence into matters and particles. Gravity makes everything possible even life and death!  I’m an anarchist. The possibilities of this life is adventurous enough to explore the transient nature of our existence in this form. My anarchism is not political, but personal that I have no ide

The thickness of air is caused by the heaviness of dreams; tears vapoured into the forms of clouds vanish into the same thick air. I haven’t ever enjoyed the beauty of night like this. Removed from the shades of family care and protection, love and company of strangers , I live in the land of events where dreams are born or carried to and died or buried. Living life alone, meeting my needs and taming them and myself is a great adventure I’ve ever set out for. It is good to be here. I learn things fast and the way I meet people fascinates me, they are happening to me. I see that same thick air floating over their head; it rains in their minds unconditionally feastings their body and soul. They are all happy. They are happy. This strange land makes them something else. The memories and thoughts of their loved ones, dreams they make into reality, struggles they turn into happiness, make them monumental men. They survive and make the possible. Life is a cocktail. A perfect mixtu

Pieta is my favourite art, an amazing Art of emotional sculpturism carved by the victim of life; it frightens me and awes me. The conditionality of human race on the acceptance of fate creates the vulnerability and greatness of its kind- Pieta is an art of aesthetic purgation. What worse could have happened in the life of a mother other than the burial of her son? The emotional trauma she faces cannot be understood or explained through any of the existing or available laws of nature or human understanding. The numbness of heart, meaninglessness of life and helplessness of death altogether execute the verdict of some unknown laws to which we are all indebted from the time immemorial. Which human reason can understand and justify that law of fate? Sculpturism of human life! What I think about pieta and the words I use fail to convey the emotional status of that particular condition of human life especially in the life of a mother. No man can ever understand it, so do I. The