Skip to main content

Ecclesiastes: God particle


Job VI

Ecclesiastes                                                                        God particle    


“The book of Ecclesiastes:
{3:1} for everything there is a season and a time for every matter under heaven;
{3:2} A time to be born, and a time to die; a time to plant, and a time to pluck up what is planted;
{3:3} A time to kill, and a time to heal; a time to break down, and a time to build up;
{3:4} A time to weep, and a time to laugh; a time to mourn, and a time to dance;
{3:5} A time to throw away stones, and a time to gather stones together; a time to embrace, and a time to refrain from embracing;
{3:6} A time to seek, and a time to lose; a time to keep, and a time to throw away;
{3:7} A time to tear, and a time to sew; a time to keep silence, and a time to speak;
{3:8} A time to love, and a time to hate; a time of war, and a time of peace.  
{3:9} What gain have the workers from their toil?
{3:10} I have seen the business that god has given to everyone to be busy with.
{3:11} He has made everything suitable for its time: moreover he has put a sense of past and future into their minds, yet they cannot find out what god has done from the beginning to the end.
{3:12} I know that there is better for them to be happy and enjoy themselves as long as they live;
{3:13} Moreover, it is god’s gift that all should eat and drink and take pleasure in all their toil.
{3:14} I know that whatever god does endures forever; nothing can be added to it, nor anything taken from it; god has done this, so that all should stand in awe before him.
{3:15} That which is, already has been; that which is to be, already is; and god seeks out what has gone by.”
Job stopped reading and switched on the television. Then, the entire world welcomed him with a good news about the revelation of the information gathered by the international scientific community on an experiment conducted in Geneva, the existence of a god particle and an answer for the puzzle, the creation of the universe. Job was interested in the new news on god particle. He thought about the book of Ecclesiastes he has read in the morning.
He confirmed the section of the book he has read by reading it again, for he found a mystical unification about the news he has seen and the section of the book of Ecclesiastes he has read. He underlined some particular lines, {3:1} for everything there is a season and a time for every matter under heaven, {3:11} He has made everything suitable for its time: moreover he has put a sense of past and future into their minds, yet they cannot find out what god has done from the beginning to the end. , {3:14} I know that whatever god does endures forever; nothing can be added to it, nor anything taken from it; god has done this, so that all should stand in awe before him., {3:15} That which is, already has been; that which is to be, already is; and god seeks out what has gone by. He believes something which he fails to establish.
Can this god particle alter god for a mere particle? If so, the entire humanity was living in the heaven of fools for the last whole decades, the church might become a history of mankind. The biblical reference for the creation of the universe by the god might become a bed story. After all who knows it? Even the god particle can never reveal the creation of the universe and the perfect positions of the planets and their satellites. The majestic beauty of the universe will always be a mystery for the entire mankind and this mystery will never be written down in to a pile of papers. In fact, this mystery is visible to all of us and the fact is that we don’t access this mystery in a panoramic view point that we fail to unite all the information cohesively for the revelation. It’s just like a description of an elephant by a group of blind men, some say the elephant is like a long thing by touching its trunk; some say it’s like a pillar by touching its legs and so the narration on elephant goes on.


***

Comments

Popular posts from this blog

ശിവോഹം

അസ്ഥി മരവിക്കുന്ന തണുപ്പിലും , രക്തം ബാഷ്പമാകുന്ന ചൂടിലും , ഭ്രാന്ത്‌ ബുദ്ധിയെ മദിക്കുന്ന നേരത്തും എനിക്ക് നിന്നോട് പ്രണയം മാത്രമേയുള്ളൂ.  അവസ്ഥയുടെ എല്ലാ  ഭാവത്തിലും എനിക്ക് പ്രണയം നീയാണ്.  കടലും , തിരയും , കരയും , മലയും , കാറ്റും , മഴയും , അങ്ങനെ  സര്‍വ്വ പ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെ എല്ലാ മൂര്‍ത്ത ഭാവങ്ങളിലും ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു. ശരീരത്തില്‍ നിന്നും ചേതനയറ്റുന്ന നേരത്തും ,  പ്രാണന്‍ ത്രികാലങ്ങളില്‍ അമൂര്‍ത്തമായതിനെ പ്രണയിക്കുമ്പോഴും , എനിക്ക് പ്രണയം നീയാണ്. കാലം തന്‍റെ ഗര്‍ഭത്തില്‍ മറക്കുന്നതും , ബുദ്ധിക്കു അപ്രാപ്യമായ പ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെ നിഗൂഡതകളില്‍ പ്രണവബീജം എന്‍റെ പ്രാണനെ ഗ്രസിക്കുമ്പോഴും , എനിക്ക് പ്രണയം നീയാണ്. കാലം മൂന്നിലും , പ്രാണന്‍റെ ഏതവസ്ഥയിലും , ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു.

anatomy of mathematics VS. My Brilliant Ntraparietal Sulcus (Left cerebral hemisphere)

കണക്ക് , ഈ വിഷയം എന്നെ പഠിപ്പിച്ച അധ്യാപകരെക്കൊണ്ട് ഞാന്‍ വെറുത്തു പോയതാണ് . ഞാന്‍ തോറ്റു പോയ ഒരേ ഒരു വിഷയവും കണക്കു തന്നെ. ഓണ പരീക്ഷക്കാണ് തോറ്റത്. ഞാന്‍ ആദ്യം കണക്കിനു തോറ്റത് ആറാം ക്ലാസ്സില്‍ ആണ് . അന്നെനിക്ക് ഒരു മിഡ്ടേം പരീക്ഷക്ക്‌ 25 ല്‍ വെറും 4 മാര്‍ക്കാണ് കിട്ടിയത്. അതുകഴിഞ്ഞ് ഇങ്ങോട്ട് ഒന്നും പറയേണ്ട (ഊഹിച്ചെടുത് പൂരിപിചോളൂ). അപ്പന്‍റെ കണക്കിലുള്ള ബുദ്ധിയുടെ ഒരംശം എങ്കിലും കിട്ടിയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നുഞാന്‍ ആഗ്രഹിചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു , കാരണം അപ്പന്‍ കണക്കില്‍ ഒരു പുലിയും ഞാന്‍ എലിയും ആയിരുന്നു. അപ്പന്‍ ഒരുപാടു എന്നെ നേരെയാക്കാന്‍ നോക്കിയതാ , ഒന്നും നടന്നില്ല. എന്നാല്‍  പത്താം ക്ലാസില്‍ അപ്പനും അമ്മയ്ക്കും എന്നെകുറിചോര്‍ത്തു പെടിതോന്നിയപ്പോള്‍ അവര്‍ എനിക്കൊരു സ്പെഷ്യല്‍ ട്യൂഷന്‍ ഏര്‍പെടുത്തി . കണക്കിന്‍റെ ദേവതയായി എന്നെ അനുഗ്രഹിച്ച ആ MSc ക്കാരി ചേച്ചിയെ ഞാന്‍ നമിക്കുന്നു. ഞാന്‍ അങ്ങനെ പത്താം ക്ലാസ്സ്‌ കണക്കു പരീക്ഷ 50 ല്‍ 36 മാര്‍ക്കോടെ പാസായി. എന്‍റെ കണക്കു ടീച്ചര്‍ക്ക്‌ പോലും വിശ്വാസം വന്നു കാണില്ല ഞാന്‍ ഇതെങ്ങനെ ഒപ്പിച്ചുവെന്നു. ഞാന്‍ എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ കണക...

Ulysses

We are the harvesters of destiny, gathering the leeches of existence and the capriciousness of emotionless masks amidst the shores of lucid dreams and nocturnal splendor. I yearn to sing, to dance, to cry out like a madman. Bring me wine, and I shall whirl the world around the whims of human consciousness. Lead me into the depths of hell's darkness, and I'll illuminate her gates, infusing them with the exuberance of joy, filling the chalice of primal desires. Drinking deeply from life's cup, its bittersweet nectar rejuvenates my senses, enriching the tapestry of my existence. I embrace life, I consume love to its very dregs. Love, the sacred effusion of existence, binds me in the inability to unlove. I am submerged, intoxicated by the essence of my desires for her. And there, amidst the throng, I see them—men of remarkable vitality and determination, reflections of my own life, incarnations of staggering resilience. I am alive. I am Nature, she is my masterpiece. You cannot...